آسيب پذيرى در ذهن اغلب ما معادل با ضعف داشتن يا ضعيف بودن است. چنين تصورى باعث نفرت ما از آسيب پذيرى شده و اين نفرت باعث مى شود كه دائماً آن را انكار كرده و ناديده بگيريم. درحاليكه پذيرش آسيب پذيرى به معناى پذيرش حقيقت است. مخفى كردن احساسات واقعى مان زير چترى از استقامت و قدرتمند بودن، براى اين است كه با بروز دادن واقعيت، احساس بى كفايتى به ما دست مى دهد و براى فرار از اين احساس در دام رفتارهايى همچون سركوب احساسات، كمالگرايى و جلب توجه مى افتيم.
پذيرش حقيقت و شهامت داشتن گرچه كار ساده اى نيست اما هرگز نقطه ضعف هم نيست. پذيرش آسيب پذيرى يعنى اينكه بتوانيم خود واقعى مان را بدون خجالت در معرض توجه و ديد قرار دهيم. يعنى اينكه خود را تحت شكنجه ى قضاوت شدن و ريسك هاى بزرك احساسى قرار دهيم. يعنى از اينكه خود را شكست خورده بدانيم نهراسيم.
وقتى به خود اجازه دهيم آسيب پذير باشيم يعنى نقاب از چهره ى خود برداشته و خود را از قيد و بند ترس رها كرده ايم. اين همان چيزى است كه در مورد ديگران دوست داريم و مى خواهيم خود واقعى شان را به نشان دهند، در حاليكه علاقه نداريم آنها شاهد خود واقعى ما باشند. اين را براى آنها نشانه ى شهامت دانسته در حاليكه براى خودمان نشانه ى بى كفايتى مى دانيم.
حال ممكن است اين تصور غلط ايجاد شود كه آسيب پذيرى به معناى در ميان گذاشتن جزئيات زندگى با همه است. در حاليكه آسيب پذيرى و اعتماد كردن امرى دو جانبه است. يعنى براى اينكه آسيب پذيرى خود را به كسى نشان دهيم بايد به او اعتماد كنيم و براى اينكه به كسى اعتماد كنيم بايد در مقابل او آسيب پذير باشيم. البته كه در اين زمينه هيچ آزمونى وجود ندارد كه پاسخ سريع به ما بدهد بلكه اعتماد فرايندى تدريجى است كه به مرور زمان رخ مى دهد.
ما در مسير پذيرش آسيب پذيرى نياز به حمايت افرادى داريم كه بدون قضاوت، مشوق ما براى امتحان كردن راههاى جديد در زندگى باشند و هنگام شكست خوردن دستمان را بگيرند و كمك كنند بلند شويم. ما نيازمند وجود افراد با سخاوت و مهربان در زندگى خود هستيم تا خودمان هم بتوانيم با سخاوت و مهربان باشيم. كسانى واقعاً به ما نزديك هستند كه بدون توجه به نتيجه ى كارهايى كه انجام مى دهيم در كنارمان باشند، كسانى كه بتوانيم دشوارترين موضوعات زندگى مان را بدون ترس و شرم با آنها در ميان بگذاريم.
دكتر برنه براون در كتاب “جرئت بسيار” مى گويد: اعتماد محصول پذيرش آسيب پذيرى است كه به مرور رشد مى كند و مستلزم تلاش، توجه و تعهد كامل است.
در نهايت هر زمان كه ترس از آسيب پذير بودن را كنار گذاشته و شهامت پيدا كنيم كه مشكلاتمان را با ديگران در ميان بگذاريم و از آنها كمك بگيريم مى توانيم در زندگى خود تحول ايجاد كنيم. هرگاه ارزش خود را با واكنش ديگران نسنجيديم در مسير درستى قرار گرفته ايم.
آخرین دیدگاه‌ها