ديروز سى امين مقاله را در وب سايتم بارگذارى كردم. امروز مى خواهم از تجربياتم دراين باره بنويسم.

قرار بود اين چالش را به همراهى عده اى از دوستانم به صورت هر روز يك وبلاگ در قالب يادداشت يا مقاله پيش ببرم. كارى بود كه تجربه اى در انجام دادن آن نداشتم. مدت ها بود كه در فهرست كارهايى كه بايد انجام بدهم قرار داشت اما به دليل آنكه تجربه اش را نداشتم و مى دانستم زمان زيادى از من مى گيرد، دست و دلم به انجامش نمى رفت. از طرفى دوستانى كه در اين چالش شركت كرده بودند باتجربه بودند و خوب مى نوشتند.

چند روز از اعلام اين چالش توسط دوستان گذشت تا توانستم خودم را راضى كنم در آن شركت كنم.

خود چالش من را با چالش هاى جديدى روبه رو كرد كه مى خواستم هر طور شده خودم آنها را حل كنم. اينكه درباره ى چه بنويسم، چطور بنويسم، چقدر بنويسم و تا كى بنويسم.

ابتدا يك منبع براى خود انتخاب كردم كه در مورد موضوع مورد علاقه ام “يادگيرى” بود. دوست داشتم هر آنچه از كتاب ياد مى گيرم به ديگران هم ياد بدهم. فكر مى كنم حدود هفت مقاله از كتاب استخراج كردم.

در اين فاصله از نوشته ها و مقالات دوستانم غافل نماندم. آنهايى كه در حد من بودند روز به روز بهتر مى شدند و دوستانى كه از اول مهارتش را بلد بودند، به شكل محسوسى پيشرفت كرده و تقريبن حرفه اى شده بودند.

دوباره نااميدى از نوشتن مقاله به دلم چنگ انداخت. احساس كردم راه را اشتباه مى روم و بايد دقت بيشترى كنم. چند مقاله ى اول را پاك كردم.

سعى كردم مقالات بيشترى بخوانم و از كسانى الگوبردارى كنم كه فاصله شان با من كمتر از بقيه است.

همچنين تلاش كردم در نوشتن نرمش بيشترى نشان دهم. مطالبم را شسته رفته و خشك ننويسم. از كتابهايى كه به عنوان منبع استفاده مى كنم برداشت هايم را بنويسم و اگر از مطالب آنها استفاده مى كنم منبع را ذكر كنم. نسبت به مقدار نوشتن و تعداد كلمات حساس نشوم، به هر حال كم نوشتن بهتر از ننوشتن بود. بعد، از تجربيات زيسته ى خودم بيشتر استفاده كردم و به متنهايم رنگ واقعيت زدم.

در نظر گرفتن و بكارگيرى چند نكته ى مهم ديگر برايم راهگشايى بيشترى داشت.

اول اينكه خودم را با ديگر دوستانم مقايسه نكنم و معيار را پيشرفت خودم قرار دهم. با اين كار بار سنگينى از دوش من برداشته شد.

ديگر اينكه از هر نكته اى كه در زندگى روزمره مى آموزم استفاده كنم و در مقالاتم بگنجانم و هدفم از به اشتراك گذاشتن اين تجربيات اين باشد كه آموزه هايم را به ديگران انتقال دهم حتا اگر تنها براى يك نفر مفيد و كمك كننده باشند.

مورد مهم ديگر تداوم بود. استادى دارم كه دائم از تداوم صحبت مى كند و ما را به داشتن تداوم تشويق مى كند. سال پيش كلمه ى سال را براى خودم تداوم انتخاب كرده بودم. انتخاب كلمه ى سال چيز خوبى است. گويى صدايى دائم در خانه ى مغزمان مى پيچد و  هدفمان را به ما يادآورى مى كند. تذكرهاى استاد و يادآورى هاى مغز سودمند واقع شد، ولى هنوز به آن شكلى كه دلم مى خواست در كارهايم تداوم نداشتم. تا اينكه به شكلى واقعى در اين چالش با آن رو به رو شدم.

قرار بود هر روز يك مقاله بنويسم، اما در ٣٥ روز، سى مقاله نوشتم. بابت روزهايى هم كه ننوشتم تلاش كردم چيزى در پيج اينستاگرام خود انتشار دهم تا گسستگى ايجاد نشود. البته يك يا دو روز هم انتشارى نداشتم و تمام تلاشم را براى نوشتن مقاله مى كردم ولى به دلايلى موفق نمى شدم، ولى اين يكى دو روز را به خودم بخشيدم.

در نهايت به خودم براى تداومى كه در اين كار نشان دادم كارت صد آفرين مى دهم.

چند نكته ى ديگر:

به مرور متوجه شدم رفته رفته خط فكرى اى كه دارم، در مقالاتم نمود مى كند . در اين مدت از چند منبع مختلف براى نوشته هايم الهام مى گرفتم كه با عقايد، ايده ها و تجربه هاى زيسته ى خودم ادغام مى كردم.

خروجى مقالات نشانگر اين بود كه موضوعاتى كه انتخاب كرده ام ريشه اى واحد دارند و تقريبن محتواى واحدى هم دارند كه در راستاى اهدافم در نويسندگى هستند.

اين به من در جمع آورى مطالبى كه براى نگارش كتابم نياز داشتم كمك بسيارى كرد. ضمن اينكه اين كار براى يكپارچه كردن تفكراتم و نظم بخشيدن به موضوعات نيز من را يارى كرد. گويى اينجا كمدى است طبقه بندى شده كه مى دانم هر چيزى را كجا مى خواهم جا بدهم تا در موقع لزوم و نياز دسترسى راحت ترى به آن ها داشته باشم.

يك ماه گذشته در راستاى نوشتن برايم اهميت زيادى داشت. پراز نكته و درس بود و اطمينان دارم تأثيرات مثبت آن را به زودى خواهم ديد.

اما در مورد تا كى نوشتن مقالات بايد بگويم تا جايى كه بتوانم همراه خودم و دوستانم خواهم بود.

اگر بخواهم از بزرگترين درس اين چالش بگويم:

*هيچ وقت براى انجام كارهاى مورد علاقه ات دير نيست.

*شروع كن، انجامش بده، ادامه بده.