حس كردن شادى واقعى شايد يكى از دشوارترين كارها باشد و اين با پذيرش آسيب پذيرى ارتباط زيادى دارد. چون وقتى تمايلمان رابراى پذيرش آسيب پذيرى از دست مى دهيم شادى به احساس توأم با دلشوره ى عميق تبديل مى شود. اين تغيير جهت از شادى به دلهره، به تدريج و به صورت ناخودآگاه صورت مى گيرد، طورى كه ما متوجه آن نمى شويم.

در فرهنگى كه حس عميق كمبود يا عدم احساس اطمينان، و اعتماد بر آن حكم فرماست احساس شادى شبيه صحنه ى نمايش به نظر مى رسد. مانند زمان هايى كه مى بينيم اوضاع خوب است و همه چيز خوب پيش مى رود اما انتظار وقوع يك حادثه ى تلخ مى كشيم. بارها در دورهمى ها و مجالس شادى كه همه درحال بگو بخند هستند شنيده ام كه مى گويند خنده ى خيرى باشد . ( نشانه اى از يك شادى دلهره آور، به اين معنى كه نكند اتفاق بدى بيفتد) يا وقتى خبر خوبى مى شنويم به جاى احساس خوشحالى، فكر مى كنيم كه شايد اين واقعى نباشد و حتماً مشكلى پيش مى آيد و اين خبر خوب را محو مى كند. يا هنگام سفر كردن از وقوع سانحه ترس داريم.

ترس هايى كه هنگام شادى رخ مى دهند ما را به انجام كارهايى غير معمول وا مى دارند تا بتوانيم هم اتفاقات بد آينده را كنترل كنيم و هم عواقب ناشى از آنها را. كارهايى كه حقيقتاً اوقات خوش را خراب مى كند. نكته ى جالب اينجاست كه اين احساس آسيب پذيرى به شدت مسرى است و از نسلى به نسل ديگر منتقل مى شود. گاهى آسيب پذيرى در شادى، انسان را وارد افسردگى دائمى مى كند. درست مانند يك سپر دفاعى در مقابل آسيب هاى احتمالى است كه شادى را قربانى مى كند تا در عوض درد و رنج كمترى را تجربه كنند.

اين فكر كه ممكن است براى فرزندان و نزديكانمان اتفاقى بيفتد كه شادى را ازما بگيرد، ممكن است به ذهن بسيارى از انسانها برسد وآنها را بترساند. به اين دليل است كه آنها مى خواهند توسط اين ذهنيات، آسيب پذيرى خود را شكست دهند. نمى خواهند بى خبر دچار لطمه وصدمه شوند و اتفاقات غمبار آنان را غافلگير كند، در نتيجه باقى ماندن در غصه را تمرين مى كنند. دانسته يا نادانسته اين يك تلاش مستمر براى دور كردن آسيب پذيرى است، بدون اينكه فضايى ايجاد كنند كه بتوان در مورد آن صحبت كرده يا آن را ابراز كنند.

فرهنگ ها هم به شكل هاى متفاوت به اين ذهنيت ها كمك مى كنند. در ذهن همه ى افراد نمونه هاى مختلفى از تجارب آسيب ديدگى انبارشده است كه به وقت نياز يكى را بيرون مى كشند.

گرايش به خرافات يكى از همين واكنش ها به چنين ذهنيتى است كه در جوامعى كه سطح آگاهى پايينى دارند شايع است. به طور معمول خرافات در شرایطى شكل مى گيرد كه یک اتفاق خاص به طور همزمان با رويداد ديگر رخ مى دهد و بعد همان استدلال در مورد اتفاقات پیش‌بینی نشده مطرح می‌شود و هیچ دليل عقلی و منطقی هم ندارد.

اسكينر مى گويد هرگاه بین یأس و ظهور یک تقویت کننده، پیوندی تصادفی وجود داشته باشد، رفتار حاصل را رفتار خرافی می نامیم. مردی که هنگام قدم زدن در پارک اسکناسی پیدا کند، هر کاری که در لحظه ی پیدا کردن اسکناس یا درست در لحظه ی پیش از آن انجام می داده را مهم می داند.

طبق پژوهش‌هاى انجام شده  میان بروز وسواس با باورهای خرافی رابطه وجود دارد. برخی افراد که دارای باورهای خرافی هستند می‌توانند به اختلال وسواسی–رفتارى مبتلا گردند. آنها ممکن است به صورت مکرر افکار خرافی را به ذهن آورند یا رفتارهای خرافی را تکرار کنند.

براى رهايى از دام خرافه و ذهنيت هاى دلهره آور چند راهكار مى تواند مفيد باشند.

١–شكرگزارى، براى آنچه كه هستيم و آنچه كه داريم. احساس ترس و كمبود كه باعث ايجاد دلهره ى شادى مى شوند، نقطه ى مقابل كافى بودن هستند.

٢– سادگى و كوچك زندگى كردن را تمرين كنيم. به دنبال لحظات خارق العاده در زندگى نباشيم. لحظات عادى زندگى را با تمام وجود احساس كنيم.

٣– قدردان داشته هايمان باشيم. داشته ها آنقدرها هم بديهى نيستند. بابت حضور عزيزان، سلامتى خود و آنها و هر آنچه كه هست، قدر شناس باشيم و اين قدردانى را به اطرافيان خود نشان دهيم.

٤–شادى را به بخشى از وجودمان تبديل كنيم و آن را تمام و كمال احساس كنيم. در مقابل اتفاقات بد زندگى كه اجتناب ناپذير هستند، اميدوار و مقاوم باشيم.

٥–براى هر پديده اى به دنبال دليل علمى و منطقى باشيم. در غير اين صورت به صحت آن شك كنيم.

٦–خرافه پرستى به دنبال خود ظن و تهمت مى آورد و نه تنها به ما امنيت نمى دهد بلكه آرامش را از ما سلب مى كند. خرافات شادى واقعى را از ما گرفته و به افسردگى مبتلا مى كند. تا مى توانيم از آن فاصله بگيريم.

٧– مطالعه كنيم و سطح دانش و آگاهى خود را بالا ببريم و سرگرمى مفيد و سالم براى خود انتخاب كنيم. خرافه پرستى گاهى تبديل به سرگرمى هاى ناسالم مى شود و ما را به دردسر مى اندازد.